Cáceres, Spanje, de laatste stop voor ik morgen naar de eindbestemming Bens in Portugal rijd.

Het was een intensieve trip vandaag: 432 km door voornamelijk laaghangende wolken. Met de Eagles luid op de speakers reed ik door dichte wolkenflarden, die me een vreemd tunnelgevoel gaven. Het was niet koud en dus niet glad en dat maakte het rijden niet vervelend. Ik deed zelfs mijn jas uit, zo warm werd het op enig moment (14 graden).
Als Hotel California door de speakers klinkt, nummer 5 op de CD, zing ik hard mee en sla ik met de drummer Don Henley flink mee op mijn stuur. Het is maar goed dat jullie me niet kunnen horen, maar ik vind het heerlijk zo in de auto.

Onderweg kwam ik weer de enorme vlaktes tegen met ofwel graan ofwel olijvenbomen. Het woord graan- of voedselschuur kwam bij me op. Wat heeft Spanje toch een mogelijkheden voor voedselproductie voor zichzelf en de wereld. Het is jammer dat steeds meer jonge mensen in de stad willen wonen en werken en niet meer in de agrarische sector. We zouden met enige slimheid heel veel honger in de wereld kunnen voorkomen en bestrijden.

Ik kwam om half 5 in het hotel, dat midden in het oude centrum ligt en alleen met veel stijgingen en scherpe bochten te bereiken is. Gelukkig vind ik dat niet eng. Goede concentratie en rustig blijven is belangrijk. Toch vloek ik soms wel hoor als het niet vanzelf gaat…of als ik verkeerd rijd… soms moet je dan onder lastige omstandigheden terug. Vandaag moest ik ook terugrijden uit een smalle doodlopende straat die flink naar beneden afliep. Trots ben ik op mezelf dat ik dit rustig blijvend voor elkaar kreeg. Toen ik mijn bagage in mijn kamer had gezet, moest ik nog een kunststukje verrichten. De auto kon, zoals bij veel hotels in het centrum van een stad, niet bij het hotel zelf geparkeerd worden. Dat moest in een parkeergarage verderop. Zo’n enge, met niet al te brede rijbanen (ik kon er echt net doorheen) en donkere vreselijk smalle parkeerplekken. De receptionist legde in gebroken Engels uit hoe ik moest rijden. Ik hoor niet goed en door dat gedreun voor het hotel was het helemaal een uitdaging, dus vond ik het wel even spannend of ik het in al die nauwe straatjes kon vinden. Ik vroeg om de straatnaam en heb deze gewoon weer in Google Maps getypt en de route gestart. Woow, ik vind dit zo’n geweldige toepassing. Dit ging best soepel. Toch heb ik me voorgenomen om morgenochtend met de bagage naar de parkeergarage te lopen en niet eerst de auto te halen en dan de bagage op te halen.

Al met al was er geen tijd om iets aan sightseeing te doen. Van Cáceres heb ik alleen een klein stukje gezien op mijn weg naar het hotel en de parkeergarage en de wandeling van de parkeergarage naar het hotel. Het heeft inderdaad een oude binnenstad die op de werelderfgoedlijst staat (!), waarin op dit moment veel gebouwd, gerepareerd en aangelegd wordt. Wat een zooitje. Voor het hotel is het daardoor een drukte van belang. Lastig zakendoen denk ik dan. Maar misschien is alles met de zomervakantie voor de toeristen dan klaar?
De foto’s maak ik meestal zelf, maar in dit geval heb ik op Google gekeken naar foto’s voor een impressie:

De stad heeft wel indruk gemaakt. Er is ook een mooie kathedraal begrijp ik.

Ik eet vanavond op mijn kamer en maak dit blog. Morgen laatste etappe. Dat vind ik nou wel weer spannend, hoe is het vakantiehuis, hoe zijn de mensen, hoe zullen ze kijken al ik al mijn spullen ga uitladen…..

Als vrouw alleen op reis gaan is niet eng. Zeker als je overdag rijdt niet. Ik merk dat ik veel meer aanspraak heb dan wanneer je met zijn tweeën op pad gaat. Tot nu toe gaat het top. Ik heb me vandaag wel weer verreden. Toen ik Bilbao uitreed, sloeg mijn navigator op hol. Ik had er niets aan. Ik heb nog gauw mijn Google maps aangezet, maar die instructies waren ook niet echt helder. Ik zag dus twee keer te laat welke weg ik moest nemen. Daarom moest ik twee keer om- en terugrijden. Stom. Stomme navigatie. Reden is dat je de wegnummers scherp moet hebben en welke kleine plaatsjes daar bij horen om de goede richting te kunnen bepalen. Dat had ik niet gedaan. Je begrijpt Burgos, dat helemaal niet zo ver van Bilbao ligt, stond niet op die borden en dan gaat het snel mis. Je komt vind ik in Spanje ook niet zo gemakkelijk als in Nederland terug op de goede route.
Het landschap was prachtig vandaag: grote en weidse vergezichten, grote hoogteverschillen, langzaam rijdende vrachtauto’s en voorbij snellende Audi’s en BMW’s X3 en X7, wit besneeuwde toppen van de uitlopers van de Pyreneeën en vooral de kleuren: het bleekgrijs, wit en lichtblauw tegen het zachtgeel, beige, bruin en groen. Met de leisteenkleur van de rotsen. Ik word hier helemaal blij van. Prachtig.
Toen ik weer even ergens wat koffie haalde, kwam ik vlak bij Burgos een heel leuk Nederlands stel tegen, dat een maand in de Algarve, in de buurt van Albufeira gaat verblijven. Dit wat oudere stel had leuke anekdotes over hun vakanties in Portugal en gaven me nog een goede tip voor als ik geen of slechte wifi heb. Zo leer ik elke dag wat bij.

Mijn lerares Portugese spreekvaardigheid verbaasde zich dat ik voor Burgos had gekozen om te bezoeken en niet voor Salamanca. Een veel rijkere en oudere stad dan Burgos. Ze heeft natuurlijk gelijk, het zou fantastisch zijn, maar ik vind het dan voor een halve dag veel te veel en jammer ook, omdat je dan zoveel niet kunt zien. Burgos is goed te overzien, het is ook een oude stad, 885 na Christus, en koninklijk en heeft zijn strijd tegen de Moren gehad. Naast het paleis (Castillo Burgos met vesting) heeft de stad een enorme, indrukwekkende, rijke kathedraal. Als ik dan toch in Burgos was, moest ik van mijn lerares zeker de kathedraal bezoeken. Inderdaad, ik stond binnen 2 dagen weer paf. Het bekende verhaal. Een altaar of grafstuk is protserig, over gedecoreerd of zelfs kitscherig, maar omdat de omgeving zo sereen en prachtig is, kun je het verdragen. En deze kathedraal heeft talloze vergulde altaren, over gedecoreerde graven, heel veel prachtige schilderijen van Belgische meesters, indrukwekkende muurschilderingen en beeldpartijen. Ongelofelijk deze kathedraal, die naar de voorbeelden in Parijs is gemaakt. Maar deze is zo groot, zo mooi, zo veel, zo …

Ondanks de kou vandaag, het was 6 graden maar de koude wind maakte dat het 2 graden aanvoelde, heb ik de Castillo Burgos bezocht. Ik moest flink lopen en trappen beklimmen, maar dat was goed voor mij na zo’n autorit. Ik kreeg een prachtig uitzicht over de stad en de omgeving. Dat hoort bij een vesting. Je kunt de vijand van alle kanten aan zien komen en op tijd maatregelen nemen. Ik was de enige bezoeker, niet gek met die koude wind. (Voor de tweede keer) vandaag kwam ik in gesprek met een Spaanse bewaker/suppoost die 6 maanden in Nederland had gewerkt. In Venlo en hij sprak nog steeds een woordje Nederlands. Een ontzettend leuk gesprek over van alles en nog wat, ook over de geschiedenis van de stad en de castillo. We wensten elkaar bij het gedag zeggen een goede toekomst toe.

De laatste stop. Morgen gaat de reis verder naar Cáceres, een stad van ca. 100.000 inwoners, met een oude stadskern en muurschilderingen van meer dan 30.000 jaar oud.

Omdat het maar zo’n 110 km naar Bilbao was, kon ik in Irun vanochtend rustig aan doen. Ik nam een ontbijtje (zonder brood, melk, boter) met veel fruit, kipfilet en thee. Rekende af, zette spullen in de auto en ging op weg naar Bilbao. Ik was er ondanks de stromende regen om 11.15 uur. Het hotel staat in het centrum van de stad. Het heeft een parkeergarage ondergronds en daar vond ik naast de brandweerauto’s nog een prima plekje. Fijn. Bij de receptie trof ik een ernstig kijkende Spaanse receptionist die Nederlands tegen me sprak. Hij wilde de taal oefenen net zoals ik dat straks in Portugal ga doen. Dus ik sprak Nederlands met hem en gaf hem een compliment omdat hij zich goed verstaanbaar kon maken. Na het uitpakken ben ik meteen gaan lopen. Met Google Maps kon ik het museum zo vinden en er in 20 minuten naar toe lopen. Het ligt groots en indrukwekkend aan de rivier “Rio de Bilbao”en bij een prachtige, moderne kleurrijke brug die twee wijken verbindt.

De architectuur uit de laat negentiger jaren is vernieuwend, verbluffend, apart. Ik werd er stil van ondanks de gestaag stromende regen. De materialen die gebruikt zijn, zijn ongewoon en met computersoftware heeft de architect een ontwerp gemaakt dat buiten en binnen alles fantastisch met elkaar verbindt. Buiten loopt vloeiend door naar binnen, met prachtige doorkijkjes en een lichtinval waar goed over is nagedacht. In het grote atrium doet de vormgeving me zelfs een beetje denken aan de Sagrada Familia. Met deze link probeerde ik iets van de sfeer te vangen: https://photos.google.com/photo/AF1QipOfcC_fhvNCrWf42KYq1uHPOzuAFGIH0w6WNkJD

In de bijzaal stonden de enorme stalen objecten opgesteld uit het boek van Dan Brown, al wat roestig wat ze een mooie kleur geeft. Letterlijk en figuurlijk dwaal je er in rond, wordt je in verwarring gebracht door de onmogelijke hellingen van de wanden, de konische vormgeving en de steeds wisselende breedtes van de gangen. Prachtig.

Ik ben er naar drie tentoonstellingen geweest: Van Gogh tot Picasso, een overzicht van de nalatenschap van de beroemde kunsthandelaar Justin K.
Thannhauser en een retrospectief over Alberto Giacometti, de van oorsprong Zwitserse kunstenaar die fantastische objecten maakte als deze

En deze

En als laatste een verzameling grote abstracte werken uit de vaste collectie, eentje was van Willem de Kooning. Met moeite kon ik me losmaken van dit enorme museum, de reusachtige lichte zalen en de werken. Maar ik werd moe en moest nog een flinke wandeling naar het hotel maken. Onderweg heb ik mezelf op een grote kop thee getrakteerd.

In het hotel ben ik wat gaan lezen, me afvragend of ik nog naar het oude stadsdeel zou gaan om wat te eten. Vanwege de aanhoudende regen heb ik dat niet gedaan en een hamburger zonder broodje gegeten in het hotel. Ook lekker.

Morgen dag 4: op weg van Bilbao naar Burgos

Versailles – Irun Spanje, een rit van 809 km. Het langste traject, omdat ik morgenmiddag naar het Guggenheim-museum in Bilbao wil. Enerzijds natuurlijk voor de bijzondere architectuur maar ook voor de tentoonstellingen die men nu heeft.

Ik ga ook naar
Casco Viejo
Dit is de officiële naam van het oudste stadsdeel van Bilbao ‘Las Siete Calle’ Hier zijn de meest mooie oude geveltjes, smalle straten en kerken zoals de kathedraal van Santiago, San Nicolás, Santos Juanes, San Anton en nog heel veel meer. Ik ga er ook een eetgelegenheid zoeken. Voor mij passende (maar lekkere) tapas bijvoorbeeld.

De reisdag vandaag had verschillende gezichten. Stel je voor, vanochtend stond ik om 06.30 uur de voorruit te krabben! Ik had dit niet in Parijs en omstreken verwacht. Dat de wegen ook glad waren, werd me duidelijk toen ik zag dat het -1 graden was en er uitgebreid gestrooid werd op de A10 naar Orléans. In het begin sloeg ik even verkeerd af naar de A11 naar Chartres (ook mooi). Maar dat zou een te grote omweg zijn. Dus omgekeerd en 20 km terug gereden naar de afslag A10. Dat kostte me zeker een half uur op een dag dat ik al zo’n groot traject moest afleggen, maar gelukkig kon ik de hele 809 km doorrijden. Geen files, hier en daar ietsje drukker, maar dat mag geen naam hebben. Onderweg had ik afwisselend -1 graden, +4 graden, 7 graden, 10 graden en weer terug naar 7 graden. Met veel, heel veel miezer-regen, laaghangende wolken en hinderlijke stuifregens door opspattend water van voor- of voorbijgangers. Vrachtwagens vooral. Dit was goed maar wel erg intensief rijden. Ik ben er wel 3 keer echt uit gegaan om koffie te drinken. Iemand vroeg me hoe ik het vond als vrouw zo’n reis in mijn uppie maken. Tot nu toe vind ik het geweldig. Ik kan doorrijden, heb een goede veilige auto tot mijn beschikking, ik rijd niet ’s nachts, want dat is vragen om moeilijkheden misschien. En ik heb alles van te voren geboekt.

Minder leuk is dat ze onderweg niet veel voedsel hebben dat ik mag hebben. Ik heb daarom glutenvrij haverbrood gemaakt of gekocht, ingevroren en geseald mee-genomen. Dat kan ik op mijn kamer maken met passend beleg en geklaarde boter. En veel fruit, komkommer en tomaat er bij. Dat smaakt prima.

Ik heb een cruise control en dat maakt dat je onderweg eens goed naar de omgeving kunt kijken. Ik vind dat Frankrijk, ondanks de regen de afgelopen dagen, een prachtig, afwisselend en interessant landschap heeft. Opmerkelijk vond ik wel dat onder Bordeaux ontzettend veel bomen zijn geplant. Je kunt ze er in allerlei stadia zien. Veel naaldbomen ook, waaronder de pijnboom, een mooie frisgroene boom. Zouden dit trouwens compensatiebomen zijn, compensatie voor de CO2 uitstoot van vliegtuigen ? Zou kunnen toch ?

Het toeval wil dat er op mijn stuk grond veel staan, met pijnboompitten die je kunt oogsten.

Dit Ibis budget hotel in Irun is moderner dan de vorige, gelukkig, maar de speciale geur is er helaas ook. Uit mijn herinnering weet ik dat sommige schoonmaaksters de doeken die ze gebruiken niet goed drogen, waardoor de geur van de doek achter gelaten wordt op tegels etc. Dat ruik je. Ik zal daar beslist een opmerking over maken, want de evaluatiemail van de Accor hotels is al binnen.

En nu, alles doet me zeer, dat moet me van het hart. Het is natuurlijk niet leuk en misschien ook niet interessant om dat in een blog op te nemen. Maar na zo’n natte, vochtige dag, zo’n lange intensieve rit en veel zitten in de auto, kon ik niet anders verwachten. Ik ga vroeg op bed liggen, wat tv kijken via de laptop en slapen.
En mijn gevoel? Het blijft een beetje dubbel: de uitdaging, het avontuur en anderzijds geen huis meer hebben vooralsnog. Zo word ik nog eens een bohemien… Ha ha..

Morgen: On the road 3: Bilbao. Ik kijk er ontzettend naar uit.

Dag 1: Zondagochtend 27 januari 2019.
Om 09.00 uur ben ik pas gaan rijden. Niks vroeg uit de veren, omdat Rob en ik alles, nou ja alles, al gepakt hadden en ik maar zo’n 500 km voor de boeg had. Vleuten-Versailles. De auto was overvol, maar toen ik zondagmorgen zag wat er toch nog bij moest, werd ik even wanhopig. Ik bereidde me voor op nare keuzes, dus iets niet meenemen wat ik daar zo graag zou hebben. Bv. mijn tekenspullen? De tas met projectdocumenten? Minder boeken, minder eten voor onderweg en voor de eerste dagen daar? (Ik heb die vervelende allergieën, dus in een supermarkt kan ik maar ten dele mijn voedingsmiddelen halen!). Maar met veel passen en meten en een pleister met geduld kon ik op pad. Met een “tunnel”, waardoor ik onderweg toch door de achterspiegel kan kijken, wat veel meer zicht op de weg geeft!! Na een dikke knuffel voor Rob, waar ik een maand was en waar ik me geweldig op mijn gemak heb gevoeld, reed ik zijn straat uit. Het bekende onbekende tegemoet. En ik heb het, op een paar kleine verschillen van mening na, geweldig met Rob gehad. Wij kunnen dit, en dat belooft veel goeds voor de toekomst.

Uit huis.
Eigenlijk kon ik in een streep naar Versailles rijden. Het was een zeer rustige zondagmorgen. Ik heb voor de eerste drie dagen gekozen voor drie Ibis budget hotels, omdat het hotel in Rotterdam bij het vliegveld me goed was bevallen. Het hotel in Versailles was echter oud en de badkamer had zo’n geur. Maar het was proper en het bed sliep heerlijk. ’s Middags heb ik alle mailtjes en appjes beantwoord en ben ik op bed gaan lezen. Op mijn laptop heb ik via de website van NPO 1 TV om 18.00 uur het nieuws gezien (met het nieuws dat de peuter van 2 jaar die in een diep gat was gevallen dood omhoog was gehaald) en daarna het sportjournaal. Ik ben fan van PSV (en Go Ahead Eagles natuurlijk) en zag dat zij, weliswaar moeizaam, wonnen van FC Groningen. En (!) ik zag dat grote concurrent Ajax in Rotterdam met 6-2 verloor van Feijenoord! Sorry Ajax fans, maar het was hartstikke terecht…

Het gevoel.
Het echte voelen is er nu. Het achterlaten van mijn huis in Deventer nadat de verhuizer alles had leeggehaald en opgeslagen was al pittig. Toen ik bij Rob woonde zei ik al: raar, maar ik kan nu niet meer naar huis, wat ik altijd deed als ik een weekend bij hem was geweest. In Rob’s huis had ik mijn spullen, mijn kleren, boeken, tekenmateriaal… en ik kon mijn gang gaan, dus dat voelde wel als thuis. Maar nu zit alles wat ik in Portugal (tijdelijk) nodig heb in mijn auto. Ik leef van dag tot dag, en rij van hotel naar hotel. En in de hotelkamer leef ik uit het koffertje en de koelbox. Getsie! Getsie? Nee, dat toch ook weet niet. Wordt vervolgd.

Verder met Dag 2: Van Versailles naar Irun (bij San Sebastian – Noord Spanje).

Als ik dit blog schrijf, zetten jonge mannen van een zonnepanelenbedrijf steigers voor het huis van mijn vriend neer om zonnepanelen op het dak te plaatsen. Ik vind het wel symbolisch omdat mijn leven voor de zoveelste keer weer in de steigers staat. Het verschil is dat het me nu niet ‘overkomt’, ik kies er heel bewust voor. Niet alleen mijn leven, maar ook het plan voor de komende jaren staat flink in de steigers. Ik heb de architect gesproken, hij past de eerste schetsen aan en komt binnenkort met een meer definitief voorstel dat naar de ‘camara’, de gemeente kan voor een eerste beoordeling. Het zal nog weel even duren voordat er echt steigers op mijn ‘property’ staan, maar ik kan niet wachten om er over te dromen.

Het wordt een traditioneel Portugees huis van de buitenkant. Wit gepleisterd, met een gekleurde baan (afhankelijk van de regio geel of blauw), met karakteristieke schoorstenen> Zelf wil ik wat grotere ramen da de architect tekende en een doorlopend dak dat een deel van de terrassen overschaduwt. Met bomen voor natuurlijke schaduw. Omdat het huis op een heuvel komt, heb ik gemerkt, is er bijna altijd een briesje, heerlijk. Gisteren droomde ik dat ik in mijn keuken zou staan en wat ik dan zou willen zien, binnen en buiten.
Buiten is makkelijk, ik kijk ver uit naar de Spaanse grens, over de rivier. De Guadiana, die voor een deel de grens vormt tussen Portugal en Spanje. Zo droomde ik dat ik een rustieke maar wel strakke en functionele keuken wil. Geen bovenkastjes (ik ben niet groot) maar wel veel werkruimte, een kookeiland en veel laden. En misschien een apothekerskast. Zeker een Amerikaanse dubbeldeurs koelkast…. Wel decadent, maar zo handig denk ik. Gisteren googelde ik zomaar wat even en zag een keuken die heel dicht bij dat droombeeld komt…Maar budget is echt een ding voor mij, dus ik blijf er nog even over dromen tot ik het precies kan overzien.

Waar ik ook over droom is een integrale benadering van warmte, water, elektra, isolatie etc. Hier in Nederland zijn zoveel mogelijkheden, veel dure ook. Ik hoop van harte dat ik in Portugal ook een goede en betaalbare aanpak kan realiseren. Mijn vriend heeft dit thema op zich genomen. Dat is belangrijk, want er komt veel op me af bij dit project. Dat is overigens goed voor mij, rustig bezig zijn en geleidelijk afstand kunnen nemen.

Als ik naar Portugal ga rijden over 1,5 week al (!) wil ik voor de achterblijvers elke dag een blog schrijven. En foto’s toevoegen.

Ik krijg leuke reacties terug van mensen die mijn blogs lezen. Het duurde nu wat langer voordat ik verder kon, maar ik hoop dat jullie mij blijven volgen en blijven reageren. Leuk.

Vanaf 24 december 2018 logeer ik bij Rob, mijn vriend. 3 (!) kofferbakken vol met spullen nam ik mee! Ook bij de laatste spulletjes uit het huis zaten mijn stoffer en blik! (Wat moet ik er hier mee … dacht ik). Veel van die spullen neem ik of eind januari mee, wanneer ik ga rijden, of laat ik bij Rob achter. Vooral mappen, documenten en (zomer-)kleding die ik niet meteen nodig heb, neem ik niet mee. De rest is opgeslagen bij de verhuizer: meubels, keukenspullen, mijn bed, lampen, boeken etc. Tot het huis in Portugal klaar is en ik alles kan laten komen. Ik heb Jan al ontmoet, de man die alles komt brengen. Leuk en vertrouwenwekkend vind ik dat.
Kerstavond was ik helemaal leeg / kapot / murw geslagen. Ik heb wel een week nodig gehad om hier lijfelijk van bij te komen. Het voelde raar dat ik nu niet meer kon zeggen, ik ga naar huis… of thuis heb ik … Maar ik voel me inmiddels in Rob’s huis erg op mijn gemak gelukkig. Ik ken zijn spullen natuurlijk langer en dat scheelt.

Ik hoef bij Rob niet veel te doen, dus ik heb nu tijd om alles op een rij te zetten en de volgende stappen te doen. De grond: de property (iets meer dan 10 ha) heb ik nu definitief gekocht. Ik heb een aanbetaling gedaan en het voorlopig koopcontract getekend. Eind februari is de definitieve overdracht.
Het huis / hypotheek: een passende hypotheek zoeken voor de bouw van het huis en aanleg van water en elektra-faciliteiten is de volgende horde. Ik weet natuurlijk wel dat dit een geweldige papieren rompslomp betekent, maar ik schrik er weer van wat je allemaal moet oplepelen. Met DigiD en bankscanner kun je tegenwoordig gelukkig bij alle instellingen inloggen en materiaal downloaden en vervolgens weer uploaden naar de potentiële financiers, maar het blijft een pittige klus. Je legt je hele ziel en zaligheid bij volstrekt vreemde mensen bloot op financieel gebied en dat voelt gewoon niet lekker. Maar ja, ik moet wel .. Het huis / ontwerp: dit is natuurlijk het leukste onderdeel van mijn onderneming: wat wil ik daar nu eigenlijk bouwen? En kan, wat ik wil wel op die heuvel worden gebouwd ? De architect heeft dit weekend een eerste schets gemaakt. Voorwaarde van de gemeente is dat het een traditioneel Portugees huis moet worden. Zo zag het er ook uit. Ik wil alles gelijkvloers vanwege mijn reumatische beperkingen, wil een apart gastenverblijf, een geïntegreerd systeem voor water, verwarming en elektriciteit) en ik wil een souterrain, waar de auto overdekt kan staan, opslagmogelijkheden zijn en ik mijn fitnessapparatuur kan neerzetten. Morgen heb een telefonische afspraak met de architect gemaakt (hij heet José – leuk he?) om het er over te hebben. Hij past vervolgens de tekeningen aan en als het goed is kunnen ze naar de gemeente voor de vergunning. Ik heb al een woonvergunning, maar er moet ook een vergunning komen voor het huis dat gebouwd gaat worden. Dit gaat een paar weken in beslag nemen. Als alles goed is, kan ik een aannemer zoeken om het huis ook daadwerkelijk te bouwen en kan de (bouw-)hypotheek definitief worden.

De reis: Ik neem vijf dagen voor de reis van ruim 2400 km. Ik wil namelijk tussendoor graag naar of Bilbao, voor een bezoek aan het het Gugenheim museum, of een stop maken bij Salamanca of Burgoss met hun prachtige binnensteden. Ik ben daar nog niet uit. Maar dat komt goed hoor…

Bij de gemeente waar je woont moet je aangeven dat je gaat emigreren. Daarvoor maak je een afspraak op het gemeentehuis. Naast mijn paspoort heb ik mijn twee postadressen meegenomen, een in Nederland en een in Portugal. Het laatste, vooralsnog is dat het adres van mijn advocaat, was niet nodig. Ik vernam dat er formeel toestemming gegeven moet worden door de bewoner om zijn of haar postadres te mogen gebruiken. Dus ik kreeg een formulier mee. Als dat ingevuld en ondertekend is, moet ik nog een keer terug. Helaas kan dat niet online plaats vinden. Jammer dat mijn gemeente dit niet allemaal van te voren online en helder in een lijstje weergeeft.. Grr..

Het zal je niet verbazen dat er vreselijk veel komt kijken als je gaat emigreren. Ik heb het al een aantal keren in mijn blog gemeld.Vooral het geregel is enorm, het bellen, emails sturen, langsgaan. Het gaat om allerlei zaken zoals wijzigen of opzeggen van email-adressen of de meest uiteenlopende (klant-)contacten (bank, belasting, gemeente internetprovider, water, elektra, gas, waterschap, energiewacht). Maar ook het opzeggen van allerlei donaties, lidmaatschappen, abonnementen en allerlei verzekeringen.

Sfeer van een traditioneel Portugese keuken

Vandaag heb ik bijvoorbeeld mijn donatie aan het Reumafonds en het abonnement op het Reuma Magazine afgezegd. Daar ben ik toch ruim 20 jaar lid van geweest. Zij publiceren veel lezenswaardige artikelen over met name actuele en wetenschappelijke ontwikkelingen in de behandeling van reuma en tips. Ik heb er zelf ook een keer ingestaan met mijn verhaal.

Vandaag heb ik weer hard gewerkt met mijn hulp. Heb wat echt grote vazen in bubbeltjesplastic ingepakt en in een doos gedaan. Verder hebben we nu alle boeken in dozen gedaan (ik heb er echt ontzettend veel) en  de dozen in de gang gezet. We hebben twee al lege boekenkasten naar beneden gehaald. Volgende week dinsdag worden 5 boekenkasten, de stereospullen die niemand meer wil hebben en nog wat kleding opgehaald. Ik ben echt happy dat we zo goed zijn opgeschoten. Toch had ik ook pech, het plastic houdertje met geurballetjes is op de een of andere manier doorgespoeld en in de WC-hals terecht gekomen en ik en mijn hulp krijgen het er niet uit gepeuterd. Morgenmiddag komt er een installateur om de hele WC er af te halen, dat moet haast wel denk ik, en het plastic geval uit de leiding te halen. Hopelijk lukt dat, anders ben ik nog verder van huis. Balen ook, want het kost me ook onnodig geld, natuurlijk !

Toen mijn hulp wegging heb ik 3 zaken potgrond, antivries voor de auto en een fles propaangas meegegeven. Zij heeft daar een goede bestemming voor en dat geeft mij een goed gevoel. 24 December, de dag dat de verhuizer alles komt ophalen, nadert met rasse schreden, nog 19 dagen….

Ik krijg de laatste tijd vaak te horen dat het stoer is wat ik ga doen.
Enerzijds kan ik me voorstellen dat mensen dat vinden, je moet al het
vertrouwde zoals je huis en sociale omgeving loslaten.
Zo’n beslissing maakt niet iedereen omdat het behoorlijk ingrijpend is
en kwetsbaar maakt. En waarom zou je het doen, als je houdt van het leven
zoals je het nu lijdt en het zo wilt houden. Anderen houden niet van drastische veranderingen omdat ze er onzeker van worden of angstig. Ik heb dat totaal niet. Natuurlijk heb ik soms wat kramp rondom mijn hart, zo noem ik het maar,
omdat er zoveel grote en ingrijpende beslissingen moeten worden genomen,
maar dat maakt me niet minder vastberaden in mijn oordeel dat het goed is
om dit nu te doen. Natuurlijk herken ik wel dat anderen hier een stoer beeld van hebben, maar ik voel dat niet zo omdat ik eerder en vaker het ‘roer’ om
verschillende redenen drastisch heb omgegooid.
En die acties zou je ook stoer kunnen noemen.
Dat soort ‘stoere’ acties zie je vooral in de periodes dat Kees voor zijn overlijden
in 2003 ziek of overspannen was. Dat deed ik om mijzelf en het gezin te kunnen beschermen en om te kunnen overleven. Hier was nog meer sprake van na het overlijden van Kees. De meeste beslissingen in die tijd waren, vind ik, meer dan behoorlijk stoer. Je staat er alleen voor en je moet aan jezelf toegeven dat je
voor jezelf en je kinderen geen keuze hebt dan met alles wat je in te hebt
door te gaan. Dat is stoerder dan ik misschien van binnen zelf voelde – of mezelf
wilde toestaan te voelen. Anderen gaven en geven mij terug dat zij mij zien als
een krachtige persoonlijkheid die het in moeilijke tijden wel zal redden.
Ondanks dat zij mij en ons gezin beter zouden moeten kennen. Dit beeld van
een sterke stoere persoonlijkheid heeft er toe geleid en leidt er nog toe dat
sommige mensen aan de zijlijn blijven staan en je niet de gewenste / noodzakelijke
hulp aanbieden.
Dat is nog wel het meest bittere als mensen je stoer en sterk vinden: het komt
niet in ze op dat jij juist toch hulp nodig hebt. Passende hulp. En dat is vaak andere
hulp dan helpen inpakken of schoonmaken. Natuurlijk is zulke hulp het meest
lastig in te vullen….

Dit wil ik er ook nog over zeggen. Ik ben niet goed in het accepteren van
complimenten. Dus ook niet als iemand zegt dat hij me stoer vindt.
Daar weet ik me geen raad mee en dat komt door mijn opvoeding. Ik was de een
na jongste uit een RK-gezin met 7 kinderen.  Mijn moeder klaagde in mijn
tienertijd veel dat zij het allemaal niet goed kon volhouden en gaf mij en
mijn oudere zus, de vier oudere broers hoefden vrijwel niets te doen, altijd allerlei tijdrovende huishoudelijke taken. En het was nooit goed of genoeg. Ik kreeg
nooit complimenten, hoe ik mezelf ook inspande. In die tijd heb ik geleerd
mezelf te pantseren om me niet gekwetst te voelen en gewoon voor de
goede lieve vrede te doen wat er gevraagd werd.
Ik ontmoet veel mensen van mijn generatie uit grotere gezinnen die dit in
hun jeugd hebben ondervonden. Het is ongelooflijk en spijtig dat dit
zoveel jaren later nog van invloed is op mijn gedrag, gezondheid en welbevinden.  

Vandaag kwam dit woord langs. Als je naar het buitenland gaat en daar ook (meestentijds) gaat wonen, moet je op tijd bij je gemeente langs om aan te geven
dat je gaat emigreren. Ik heb met de afdeling publiekszaken van de gemeente Deventer een afspraak gemaakt voor begin december. Ik noem het hier, omdat ik het nu zo
groot en zo definitief vind klinken. En dat is het ook natuurlijk, maar het moet echt
nog wennen.

Omdat ik nog niet meteen een vaste woonplaats heb waar alles mee naar toe kan,
moet ik bij het ordenen steeds keuzes maken. Vandaag had ik weer papieren in handen en moest beslissen welke papieren weg kunnen, welke een jaar lang in een doos
opgeslagen kunnen worden en welke papieren ik bij de hand moet houden en meenemen.
De lastigste (en meest ontroerende) zijn toch wel de documenten van Kees.
De met de hand geschreven (sollicitatie-)brieven en kaarten, de benoemingen, de pensioenafspraken en zijn diploma’s. Je zou zeggen dat alles zoveel jaren na zijn overlijden wel weg kan, maar ik heb het niet gedaan. Zelf ben ik wel zover,
maar ik probeer me in te denken dat op enig moment de kinderen deze papieren
wel willen zien en doornemen en zo als volwassene een ander aspect van hun
vader te zien krijgen dan toen ze pubers waren en ze hier nog helemaal
niet mee bezig waren. Van anderen hoor ik echter dat hun volwassen kinderen
totaal geen belangstelling hebben voor dit soort herinneringen die zij al die jaren
zo zorgvuldig hebben bewaard. En dat ze ook geen belangstelling hebben
voor hun eigen ‘eerste kopvoetertekening’ of het eerste schrijfschriftje.
Als mijn kinderen het uiteindelijk ook niet uitmaakt, zou mij dat wel pijn doen
denk ik. Omdat al die herinneren voor mij maar vast ook voor hen een houvast
vormen voor hoe het ook al weer was, voor hoe het leven toen ging.

Ik heb met ze afgesproken dat ik al hun boeken, foto’s, documenten en games,
spullen waarvan ze nu niet precies weten wat er bij zit, voorlopig opsla en
dat ze deze, zodra ze een grotere woonruimte hebben, gaan ophalen.
Ik vind het al met al wel spannend of ze inderdaad gaan ophalen en of ze
alles ook echt gaan lezen of doornemen.
Ik beloof mezelf dat ik er niet al te hoge verwachtingen van zal hebben.