Emigreren !

Vandaag kwam dit woord langs. Als je naar het buitenland gaat en daar ook (meestentijds) gaat wonen, moet je op tijd bij je gemeente langs om aan te geven
dat je gaat emigreren. Ik heb met de afdeling publiekszaken van de gemeente Deventer een afspraak gemaakt voor begin december. Ik noem het hier, omdat ik het nu zo
groot en zo definitief vind klinken. En dat is het ook natuurlijk, maar het moet echt
nog wennen.

Omdat ik nog niet meteen een vaste woonplaats heb waar alles mee naar toe kan,
moet ik bij het ordenen steeds keuzes maken. Vandaag had ik weer papieren in handen en moest beslissen welke papieren weg kunnen, welke een jaar lang in een doos
opgeslagen kunnen worden en welke papieren ik bij de hand moet houden en meenemen.
De lastigste (en meest ontroerende) zijn toch wel de documenten van Kees.
De met de hand geschreven (sollicitatie-)brieven en kaarten, de benoemingen, de pensioenafspraken en zijn diploma’s. Je zou zeggen dat alles zoveel jaren na zijn overlijden wel weg kan, maar ik heb het niet gedaan. Zelf ben ik wel zover,
maar ik probeer me in te denken dat op enig moment de kinderen deze papieren
wel willen zien en doornemen en zo als volwassene een ander aspect van hun
vader te zien krijgen dan toen ze pubers waren en ze hier nog helemaal
niet mee bezig waren. Van anderen hoor ik echter dat hun volwassen kinderen
totaal geen belangstelling hebben voor dit soort herinneringen die zij al die jaren
zo zorgvuldig hebben bewaard. En dat ze ook geen belangstelling hebben
voor hun eigen ‘eerste kopvoetertekening’ of het eerste schrijfschriftje.
Als mijn kinderen het uiteindelijk ook niet uitmaakt, zou mij dat wel pijn doen
denk ik. Omdat al die herinneren voor mij maar vast ook voor hen een houvast
vormen voor hoe het ook al weer was, voor hoe het leven toen ging.

Ik heb met ze afgesproken dat ik al hun boeken, foto’s, documenten en games,
spullen waarvan ze nu niet precies weten wat er bij zit, voorlopig opsla en
dat ze deze, zodra ze een grotere woonruimte hebben, gaan ophalen.
Ik vind het al met al wel spannend of ze inderdaad gaan ophalen en of ze
alles ook echt gaan lezen of doornemen.
Ik beloof mezelf dat ik er niet al te hoge verwachtingen van zal hebben.