On the road..

Dag 1: Zondagochtend 27 januari 2019.
Om 09.00 uur ben ik pas gaan rijden. Niks vroeg uit de veren, omdat Rob en ik alles, nou ja alles, al gepakt hadden en ik maar zo’n 500 km voor de boeg had. Vleuten-Versailles. De auto was overvol, maar toen ik zondagmorgen zag wat er toch nog bij moest, werd ik even wanhopig. Ik bereidde me voor op nare keuzes, dus iets niet meenemen wat ik daar zo graag zou hebben. Bv. mijn tekenspullen? De tas met projectdocumenten? Minder boeken, minder eten voor onderweg en voor de eerste dagen daar? (Ik heb die vervelende allergieën, dus in een supermarkt kan ik maar ten dele mijn voedingsmiddelen halen!). Maar met veel passen en meten en een pleister met geduld kon ik op pad. Met een “tunnel”, waardoor ik onderweg toch door de achterspiegel kan kijken, wat veel meer zicht op de weg geeft!! Na een dikke knuffel voor Rob, waar ik een maand was en waar ik me geweldig op mijn gemak heb gevoeld, reed ik zijn straat uit. Het bekende onbekende tegemoet. En ik heb het, op een paar kleine verschillen van mening na, geweldig met Rob gehad. Wij kunnen dit, en dat belooft veel goeds voor de toekomst.

Uit huis.
Eigenlijk kon ik in een streep naar Versailles rijden. Het was een zeer rustige zondagmorgen. Ik heb voor de eerste drie dagen gekozen voor drie Ibis budget hotels, omdat het hotel in Rotterdam bij het vliegveld me goed was bevallen. Het hotel in Versailles was echter oud en de badkamer had zo’n geur. Maar het was proper en het bed sliep heerlijk. ’s Middags heb ik alle mailtjes en appjes beantwoord en ben ik op bed gaan lezen. Op mijn laptop heb ik via de website van NPO 1 TV om 18.00 uur het nieuws gezien (met het nieuws dat de peuter van 2 jaar die in een diep gat was gevallen dood omhoog was gehaald) en daarna het sportjournaal. Ik ben fan van PSV (en Go Ahead Eagles natuurlijk) en zag dat zij, weliswaar moeizaam, wonnen van FC Groningen. En (!) ik zag dat grote concurrent Ajax in Rotterdam met 6-2 verloor van Feijenoord! Sorry Ajax fans, maar het was hartstikke terecht…

Het gevoel.
Het echte voelen is er nu. Het achterlaten van mijn huis in Deventer nadat de verhuizer alles had leeggehaald en opgeslagen was al pittig. Toen ik bij Rob woonde zei ik al: raar, maar ik kan nu niet meer naar huis, wat ik altijd deed als ik een weekend bij hem was geweest. In Rob’s huis had ik mijn spullen, mijn kleren, boeken, tekenmateriaal… en ik kon mijn gang gaan, dus dat voelde wel als thuis. Maar nu zit alles wat ik in Portugal (tijdelijk) nodig heb in mijn auto. Ik leef van dag tot dag, en rij van hotel naar hotel. En in de hotelkamer leef ik uit het koffertje en de koelbox. Getsie! Getsie? Nee, dat toch ook weet niet. Wordt vervolgd.