Stoer?!

Ik krijg de laatste tijd vaak te horen dat het stoer is wat ik ga doen.
Enerzijds kan ik me voorstellen dat mensen dat vinden, je moet al het
vertrouwde zoals je huis en sociale omgeving loslaten.
Zo’n beslissing maakt niet iedereen omdat het behoorlijk ingrijpend is
en kwetsbaar maakt. En waarom zou je het doen, als je houdt van het leven
zoals je het nu lijdt en het zo wilt houden. Anderen houden niet van drastische veranderingen omdat ze er onzeker van worden of angstig. Ik heb dat totaal niet. Natuurlijk heb ik soms wat kramp rondom mijn hart, zo noem ik het maar,
omdat er zoveel grote en ingrijpende beslissingen moeten worden genomen,
maar dat maakt me niet minder vastberaden in mijn oordeel dat het goed is
om dit nu te doen. Natuurlijk herken ik wel dat anderen hier een stoer beeld van hebben, maar ik voel dat niet zo omdat ik eerder en vaker het ‘roer’ om
verschillende redenen drastisch heb omgegooid.
En die acties zou je ook stoer kunnen noemen.
Dat soort ‘stoere’ acties zie je vooral in de periodes dat Kees voor zijn overlijden
in 2003 ziek of overspannen was. Dat deed ik om mijzelf en het gezin te kunnen beschermen en om te kunnen overleven. Hier was nog meer sprake van na het overlijden van Kees. De meeste beslissingen in die tijd waren, vind ik, meer dan behoorlijk stoer. Je staat er alleen voor en je moet aan jezelf toegeven dat je
voor jezelf en je kinderen geen keuze hebt dan met alles wat je in te hebt
door te gaan. Dat is stoerder dan ik misschien van binnen zelf voelde – of mezelf
wilde toestaan te voelen. Anderen gaven en geven mij terug dat zij mij zien als
een krachtige persoonlijkheid die het in moeilijke tijden wel zal redden.
Ondanks dat zij mij en ons gezin beter zouden moeten kennen. Dit beeld van
een sterke stoere persoonlijkheid heeft er toe geleid en leidt er nog toe dat
sommige mensen aan de zijlijn blijven staan en je niet de gewenste / noodzakelijke
hulp aanbieden.
Dat is nog wel het meest bittere als mensen je stoer en sterk vinden: het komt
niet in ze op dat jij juist toch hulp nodig hebt. Passende hulp. En dat is vaak andere
hulp dan helpen inpakken of schoonmaken. Natuurlijk is zulke hulp het meest
lastig in te vullen….

Dit wil ik er ook nog over zeggen. Ik ben niet goed in het accepteren van
complimenten. Dus ook niet als iemand zegt dat hij me stoer vindt.
Daar weet ik me geen raad mee en dat komt door mijn opvoeding. Ik was de een
na jongste uit een RK-gezin met 7 kinderen.  Mijn moeder klaagde in mijn
tienertijd veel dat zij het allemaal niet goed kon volhouden en gaf mij en
mijn oudere zus, de vier oudere broers hoefden vrijwel niets te doen, altijd allerlei tijdrovende huishoudelijke taken. En het was nooit goed of genoeg. Ik kreeg
nooit complimenten, hoe ik mezelf ook inspande. In die tijd heb ik geleerd
mezelf te pantseren om me niet gekwetst te voelen en gewoon voor de
goede lieve vrede te doen wat er gevraagd werd.
Ik ontmoet veel mensen van mijn generatie uit grotere gezinnen die dit in
hun jeugd hebben ondervonden. Het is ongelooflijk en spijtig dat dit
zoveel jaren later nog van invloed is op mijn gedrag, gezondheid en welbevinden.