‘Café da máquina’

Een maand ben ik nu in Portugal. In februari woonde ik in een vakantiehuis in het dorpje Bens. En sinds vrijdag 1 maart in een leuk, pas opgeknapt huis in een dorpje dichter bij Mértola. Piepklein, maar het heeft, in tegenstelling tot het meer landelijke Bens, een cafeetje. En je bestelt daar niet een café of espresso maar ‘café da máquina’. Inderdaad, je vraagt koffie van de machine en je krijgt je espresso. Voor 60 eurocent. Héérlijk. Je loopt met je kopje naar buiten waar langs de voorkant en pal langs de weg eenvoudige tafeltjes en stoeltjes opgesteld staan. Daar, al kletsend met de dorpsbewoners, maar dat zit er bij nog niet in, drink je je espresso met teugjes op. De bewoners zijn gemixt. Sommige zijn hier geboren of wonen hier al jaren en zijn herder of hebben koeien. Anderen wonen hier alleen, ook buitenlanders, of hebben hier een tweede huis en werken of wonen elders. In Mértola, of de Algarve. Het is ontzettend leuk iedereen te ontmoeten. Zaterdag kwam ik een 81 jarige Nederlander tegen, Nico, een sportieve statige bruinverbrande man, geboren in Rotterdam maar wonend met zijn vrouw in de Betuwe. Hij werkte zijn hele leven als een soort technische Willy Wortel voor de luchtmacht en de Nato. Daarvoor reisde hij veel. Prachtige verhalen. Al jaren reist hij 6 maanden per jaar in een oude camper door Zuid-Europa om lange afstandswandelingen te maken en voor zijn hobby archeologie. Om de twee maanden wisselt hij van land. Hij komt al jaren in dit deel van Portugal en smoest in het Portugees, blijkbaar goed verstaanbaar, met de dorpsbewoners. Kletst bij het cafeetje veel met Brian, een Engelsman, weduwnaar en zeventiger, die al veertig jaar hier woont. Brian blijft hier wonen voor zijn gezondheid: reumatoïde artritis. Net als ik, maar hij loopt veel slechter. Brian is ook met goede voeding bezig, dus toen hij hoorde van mijn allergieën, bood hij aan me in contact te brengen met boeren / kleine winkeliers die bv. geitenkaas maken of lamsvlees verkopen. Ik voel me al redelijk op mij gemak hier.

Het cafeetje met haar eigenaresse, Louisa, zorgt er voor dat ik als nieuwkomer een contactpunt heb. Iedereen komt daar voor koffie of een wijntje. Louisa kent iedereen, zorgt dat je gezien wordt, kookt maaltijden voor je als je wilt en is meteen hulpvaardig als je vragen of een probleem hebt. Ze spreekt geen woord Engels dus we communiceren met handen en voeten als ik er met mijn beginners Portugees niet uit kom. Zo kreeg ik geen koffie uit mij espressoapparaat… Met de eigenaar van het huisje aan de lijn kwam ze bij me langs om te laten zien wat ik verkeerd deed …… je moet van de koffiecupjes voor dit apparaat de folie afhalen…. Tja..

Je kunt in het gebied rond Mértola fantastisch wandelen, je mag overal lopen en genieten. De hekken zijn er alleen voor de schapen of koeien.
Zondagochtend liep ik een rondje om het dorp. Hierbij een paar foto’s.