Over het waarom.

Een van de volgers van mijn blog, Marianne S., reageerde dat ze niet uit mijn blogs kon opmaken waarom ik in Portugal wil gaan wonen, wat de aanleiding en de doelen zijn geweest. En, of ik dit misschien een te persoonlijke vraag vond. Zeker, dat is het, maar het is ook een terechte vraag. Zo direct heb ik er niet over geschreven. Ik ga het nu alsnog doen, maar ik vind het wel een uitdaging hoor.

Het naar Portugal gaan heeft een onderliggend persoonlijk element. Als ik dat zou beschrijven heeft het wel iets van het beschrijven wat ik de laatste jaren over mezelf heb geleerd. In de verschillende blogs kun je tussen de regels door denk ik wel lezen (er uit opmaken) wat ik mee- en doorgemaakt heb, hoe ik me door alles heen geworsteld heb, welke ontwikkelingen ik heb doorgemaakt en welke lessen ik heb moeten leren.
Voor het overgrote deel heeft het echter te maken met mijn energiebalans. De directe aanleiding is fysiek van aard. Als je me kent, ken je mijn drive voor veel, ik wil veel weten, aan veel dingen mee doen, alles goed doen, veel voor anderen willen doen etc. Deze drive komt uit een ver verleden. Door het jarenlange gevecht dat ik ben aangegaan in het gezin waar ik uit om om gezien, gehoord en gerespecteerd te worden. Ik ben klein van stuk.
Ik heb dus flink gewerkt aan mijn competenties, talenten, strijdvaardigheid en mondigheid om zo, naar ik hoopte, gehoord, gezien en gerespecteerd te worden. De hulpverleners waar ik in de loop van de jaren mee gespiegeld
heb geven aan dat ik kort gezegd al in mijn jeugd in de overlevingsstand kwam te staan en dat dit gedrag is geworden. Er zijn fasen in mijn leven dat
dit gedrag mij veel heeft gebracht, mij geweldig geholpen heeft om overeind te blijven en door te kunnen gaan. Om mijn eigen talenten en competenties (en ambities) te kunnen blijven ontplooien. Sterk zijn en doorgaan was in
verschillende fasen van mijn huwelijk belangrijk voor mijn echtgenoot
Kees, die de veranderingen in het onderwijs niet goed kon matchen met zijn visie op onderwijs, zijn verwachtingen als docent, zijn enthousiasme voor het vak en het omgaan met zijn leerlingen. Sterk zijn en doorgaan, hoe dan ook, was ook belangrijk voor mijn kinderen. Zeker na het overlijden van Kees in 2003 toen zij 14 en 17 jaar waren. Maar dit overleven, dit overlevingsgedrag, dat hoofdzakelijk in het hoofd plaatsvond en soms
nog steeds plaatsvindt en dat tegelijkertijd het lijf veronachtzaamt, heeft een prijs gehad. Ik had een tomeloze energie en was kerngezond in alles tot ik een jaar of 40 was. Toen stak de reumatoïde artritis op, een chronische immuunziekte. Achteraf begrijp ik dat elk lichaam signalen afgeeft als
je het te lang te zwaar belast en dat, als je dat negeert, het consequenties heeft. En ik weet nu dat ieder lijf andere signalen afgeeft en er anders
op reageert meer of minder heftig. En dat je, om erger te voorkomen, je aan de bak moet met jezelf. Ik heb dat niet gedaan, of te laat. Je moet het overlevingsgedrag bij jezelf leren herkennen en je moet zelf of met de hulp van anderen leren hoe je dit kunt aanpassen om echt te kunnen overleven. Geestelijk en fysiek. Wilskracht is mooi, maar ik realiseer me nu beter dat je er voor moet zorgen altijd beter in balans te blijven. Balans in je energie. Dat je niet steeds maar door moet gaan, omdat je denkt dat je dat wel aankunt of omdat je denkt dat men je nodig heeft, of dat je onmisbaar bent …. het zijn excuses.
De omgeving heeft hierin ook een rol. Als ze het al zien, als ze het al willen zien en er over met je in gesprek willen.
Is het tot zover nog te volgen?

Energiebalans was verstoord.
Nadat mijn zoon uit huis was gegaan, dacht ik voldoende energie te hebben om tot mijn pensionering te kunnen werken. Dat viel flink tegen. Ik was senior consultant voor een onderwijsadviesbureau. Dat betekende lange dagen. Voorbereidend werk, reizen naar allerlei uithoeken in het land, soms overnachten in een B&B, onregelmatig eten, stressvolle groepstrainingen, adviesgesprekken, slecht werkklimaat in de tochtige ruimtes, auditief zwaar. Ik hoor met een oor niets, ik heb daar een BAHA en in het andere oor een gehoorapparaat. Ik kan geen richting bepalen en als mensen niet goed articuleren versta ik de helft niet. Om mijn werk als consultant goed te kunnen doen, stopte ik ontzettend veel energie in de
voorbereiding, ging lopen bij de uitwisselingen, stelde veel vragen, liet
mensen dingen herhalen, ging intensief begeleiden etc. etc. Om toch top te kunnen presteren, hield ik mezelf qua balans niet in de gaten. Ik ging eigenlijk in mijn oude overlevingsgedrag zitten en negeerde alle signalen. Zoals ik het vanaf jongs af aan had gedaan en wat mij altijd goed afging…..
In september 2017 was mijn energiebalans echt zwaar verstoord, ik wilde er zelf absoluut niet van horen, maar op mijn werk hadden ze het prima in de gaten. Ik kon met een regeling weg, maar in februari 2018 was ik nog niet boven Jan. Op dat moment meldde ik mij in overleg ziek.

Waarom dan of beter gezegd daarom dus Portugal.
Om mijn energie beter in balans te krijgen, liefst terug te krijgen!

Allereerst ben ik naar Portugal gegaan vanwege het klimaat: de droge warmte. Het is ’s winters ’s nachts ook koud, het vriest alleen niet, en het
heeft een minder vochtig klimaat dan in Nederland. Ik hou, omdat mijn lijf zichzelf minder warm hoef te houden, meer energie over.
Ik ben weg uit de drukte, ik moet en hoef minder, waardoor ik ook
minder energie in iets goed kunnen horen hoef te steken.
Derde reden is dat ik door het negeren van alle signalen ook allerlei
voedselallergieën heb opgelopen. Het mediterrane eten maakt dat ik
het voedsel waar ik allergisch voor ben goed kan vermijden.

Je kunt terecht aan mij de vraag stellen waarom het zo lang heeft geduurd voor ik echt naar mijn lijf wilde en leerde luisteren. Waarom ik zo hardleers was. Tsja, dat heeft echt te maken met het aangeleerde overlevingsgedrag. Wat zo lang goed voor mij heeft gewerkt.
Conclusie is dat ik laat door had dat het tegen mij ging werken en dat is een pittige les geweest.
En als ik om me heen kijk heb ik nog geluk gehad. Anderen krijgen veel zwaardere consequenties te verwerken!

Het is een lang en persoonlijk verhaal geworden. Misschien ben je
halverwege al afgehaakt omdat je dit niet allemaal wilde weten. Maar
ik vond de vraag terecht, dus bij deze.
Ik leg de lat niet hoog: ik hoop en verwacht dat het hier met mijn energie niet slechter zal gaan dan in Nederland. Hopelijk beter.
Ik ben benieuwd naar de reacties. Is het herkenbaar?