Ergens beginnen

Maandag 4 februari 2019. Er is veel om te leren, veel dat anders gedaan moet worden dan voorheen, er is veel om mee te maken, te ondernemen, te doen… Ik heb het overzicht wel, maar ik wil en moet stapje voor stapje ergens beginnen. Laat ik beginnen met het huisje in Bens:

Misschien overdrijf ik, maar volgens mij staan er zo’n 30 huizen in Bens. Voor het merendeel oudere mensen die heel nieuwsgierig zijn naar mij. Ze wonen allemaal in dit soort huizen. Mijn vakantiehuis heeft een grotere woonkamer/ keuken, 2 slaapkamers met badkamer, een bijkeuken en een ketelruimte. Geen tuin. Het zitje voor het huis heeft bijna de hele dag zon. Ik heb er naast de eigenaar en zijn vrouw een vreselijk aardige dame ontmoet die redelijk Nederlands spreekt, Bernadette. Ze heeft 30 jaar in Nederland gewoond. Zij en haar man zijn na zijn pensionering teruggegaan naar Portugal, maar hij is inmiddels overleden. Haar kinderen en kleinkinderen wonen in Nederland en vragen haar steeds of ze bij hen komt wonen. Maar het klimaat houdt haar tegen… Ze vertelt veel, legt veel uit. Geeft me zoals alle mensen hier een zak vol sinaasappels en citroenen, de bomen zitten er vol mee nu.

Omdat het hier allemaal zo op elkaar lijkt en ik steeds verkeerd reed, ben ik gisteren na het brood bakken rond gaan lopen, in de zon was het 14 graden, heerlijk. Ik heb het nu allemaal in mijn hoofd zitten. Maar vanochtend, na het krabben van de achterruit, reed ik toch nog een keer verkeerd. (In de Algarve had het ook licht gevroren hoorde ik van Elly). Maar een vriendelijke dame, de zus van Bernadette, Barbara, wees me de goede kant op. Het dorp is zo klein, zo moeilijk kan het toch niet zijn, denk ik, maar toch is het verwarrend.

Echter, vanavond reed ik na mijn trip naar Faro, zo naar mijn huisje en parkeerplek. Yippeeh …. het duurt even ..

Vandaag had ik in respectievelijk San Bras de Alportel en St. Barbara (bij Faro) een ontmoeting met mijn makelaar Elly van Hulst, bij haar thuis, en de architect in zijn kantoor. We hebben alles doorgesproken en hij kan nu verder. Wat verder uitgezocht moet worden is de plek van de toegangsweg. Blijft die zo of verandert die nog door een gepland project van de buren? Hoe gaan, beter gezegd hoe kunnen we de elektra, verwarming en water concreet doen. Verder hebben we gesproken over de kleur van het huis en de schoorstenen (wit) en de dakpannen (Florence kleur), de grootte van gastenverblijf en hoofdgebouw, de indeling, de terrassen, de grootte van het souterrain en wat ik er mee wil doen, hoe het water van het dak hergebruikt kan worden etc. etc. Ik wil erg graag houten kozijnen, maar omdat ze in dit gebied door het klimaat en de zon veel te lijden hebben is dat niet slim. Elly nam mij mee naar een kozijnenmaker die aluminium kozijnen maakt met de uitstraling van hout. Ziet er absoluut niet ‘nep’ uit, want dat wil ik natuurlijk voorkomen. Rob zoekt uit wat de mogelijkheden zijn op het gebied van energie en vooral wat het kost. Ik ga alvast onderzoek doen naar de kosten van het bouwen en allerlei keuzes die te maken zijn, zoals die van de kozijnen en, deuren, keuken-, badkamerspullen, hekwerk etc. . Tips zijn natuurlijk welkom.

Voor dit blog vandaag is het leuk over een gebeurtenis te vertellen tijdens de heenreis naar Faro. Vanuit Bens kun je via de Spaanse kant van de grens rijden, maar ook via Mertola, de Portugese kant. De heenweg reed ik via de Spaanse kant. De eerste 16 km was het heerlijk steil en bochtig en reed ik door een haast verstild landschap. Tot Pomorão, precies op de grens van Spanje en Portugal bij een hele grote dam in de grensrivier de Guadiana. Wat is het hier prachtig! De weg wordt daar beter en wat breder. En daar gebeurde iets bijzonders. Je ziet vooral op de Veluwe en andere bosrijke gebieden in Nederland waarschuwingsborden voor overstekende herten en wilde zwijnen. Maar ik heb deze dieren nog nooit echt zien oversteken.

Vanmorgen zag ik binnen een kwartier beide diersoorten langs de weg. Eerst stonden vier hele donkerbruine zwijnen op een rijtje links langs de kant van de weg op het punt om over te steken. Naar een beter voedselgebied misschien. Ik was al behoorlijk dicht bij. Ze aarzelden en sprongen toen ik op 20 meter afstand langs raasde terug het kreupelhout in. Gelukkig, denk ik maar. Nog geen 200 meter verder zag ik het hoofd van een hert uit de bosjes steken en vervolgens de weg op komen en er volgden er meteen acht. De afstand was gelukkig groter en ik matigde mijn snelheid, waardoor ze tijd genoeg hadden om allemaal veilig de andere kant te bereiken. Dit is me in Nederland nog nooit overkomen en hier gebeurde het twee keer in een kwartier tijd. Prachtig, mijn dag kon niet meer stuk.

Weer in Bens, voel ik me moe, en neem me voor vroeg met een spannend boek naar bed te gaan. Morgen komt de eigenaar naar de wasmachine kijken die ik zaterdag heb gebruikt. Volgens mij lekt die…